خواهم تورا مهمان كنم

در گوشه اي از قلب خويش

ايا قبولش مي كني

اين كلبه ويرانه را؟؟؟؟؟؟

توي قفس نشستن بازم دو تا قناري
ياد تو افتادم و اون عکس يادگاري
يادت مياد ميگفتي براي من ميميري
خدا را شکر زنده اي اما دوسم نداري
قناريا ميخونن واسه دل من و تو
تو لحنشون چه پيداست قصه بي قراري
تو قفسن وليکن باز يه کمي ميترسن
يه وقتي از راه بياد پرنده شکاري

شکاري مثل خودت که اومدي سراغم‏
منو نشونه رفتي با تيرکمون زاري
گفتي يه عصر پاييز که برگا سرخ و زردن
ميريم کنار دريا ميريم قايق سواري

حالا چقدر گذشته از اون روزاي رنگي
سختته ديگه انگار اسم منو بياري
قرار آخر ما يه روز پاييزي بود
مونده هنوز روي پنج اين ساعت ديواري

*******************

تقديم به اوني كه ديگه دوسم نداره

تو مثل يه اتفاقي كه ميخواد يه روز بيفته
مثل اون شعري تري كه هيچ كسي هنوز نگفته
مثل قاب عكس سردي كه نشسته روي ديوار
مثل اشكايي كه آروم ميچكن رو سيم گيتار
رو سيمه گيتار
دست تو حسيه مثل چيدن سيباي قرمز
مثل سينه ريزي كه روش مينويسم:
بي تو هرگز... بي تو هرگز... بي تو هرگز

تو مثه يه اتّفاقي که مي خواد يه روز بيفته
مثه اون شعر تلخي که هيچ کسي هنوز نگفته
مثه قاب عکس سردي که نشسته روي ديوار
مثه اشکايي که آروم مي چکن رو سيم گيتار
بي تو هرگز بي تو هرگز بي تو هرگز

دست تو حسّيه مثل چيدن سيباي قرمز
مثه سينه ريزي که روش مي نويسم بي تو هرگز
مثه داغ يه کويري بعد يک دعاي بارون
مثه نقش فال قهوه توي کوچه هاي تهرون

تو مثه يه اتّفاقي که مي خواد يه روز بيفته
مثه اون شعر تري که هيچ کسي هنوز نگفته
مثه قاب عکس سردي که نشسته روي ديوار
مثه اشکايي که آروم ميچکن رو سيم گيتار

تو مثه

تو مثه يه اتّفاقي

(( ترانه سرا : مريم حيدر زاده ))

من ساده به ياد بارون تا ته دنيا دويدم اما جز يك شب بي ماه چيزي از دنيا نديدم ...

من در اين آينه خود را ديدم

که چه آسان دست شستم

ز همه زندگيم

از همه بود ونبود

از همه ماندنها ، رفتنها

من در اين آينه آبي را ، آبي ديدم

من در اين آينه

خود را ،

دل خود را ديدم

دل من

آينه خاطره هاست.

دل من

آينه ماندنها ، رفتنهاست

دل من

آينه عشق خداست

ديدم او را آه بعد از بيست سال

گفتم : اين خود اوست، يا نه، ديگري ست

چيزكي از او در بود و نبود

گفتم : اين زن اوست ؟ يعني آن پري ست ؟

هر دو تن دزديده و حيران نگاه

سوي هم كرديم و حيرانتر شديم

هر دو شايد با گذشت روزگار

در كف باد خزان پرپر شديم

از فروشنده كتابي را خريد

بعد از آن اهنگ رفتن ساز كرد

خواست تا بيرون رود بي اعتنا

دست من بود در را برايش باز كرد

عمر من بود او كه از پيشم گذشت

رفت و در انبوه مردم گم شد او

باز هم مضمون شعري تازه گشت

باز هم افسانه مردم شد او