عادت منه شب و روز از تو گفتن

تو همه ثانیه ها به یاد تو ماندن

فاصله بین ما یه دنیاست

اما یادت نزدیک تر از نفسهام

صدای دل نشینت تو سکوت تلخ من غوغا میکند

حرف های شیرینت آتش به قلبم می زند

چشم های زیبایت خواب را از من می رباید

هق هق گریه هایم سکوت شب را می آزارد

تو را کم دارم دلم تو را بهانه میکند

شب و روز گریه و زاری و گلایه میکند

بیادتم رضا

تو ندیدی اما قلب من باز کنار تو نشست

تو ندیدی اما قلب من باز شکست

دل من از تو شکست

تو ندیدی منو باز از کنارم رفتی

من چه تنها ماندم

چشمهایم تر شد

چشم تو ز خنده پر

دل من شکسته بود دل تو مثل یه گل

من چه تنها مردم

تو ولی خندیدی

دل من آبی مرد چون تو میخندیدی

دل من آبی مرد چون تو میخندیدی ...

سرزمین دلم از جنس بهار بود

سرسبز و پر ازگل های بهار بود

روزی کوچ کردی به سرزمین من

عشقت فرا گرفت تاروپود وجودم

ای پرستوی کوچک قلبم

به آسمان من پر می گشودی

شادی میکردی آواز می خواندی

مرا به خودت مبتلا کردی

اما روزی کوچ کردی از سرزمین من

خزان شد بهار وجودم

شادی پر کشید از دنیای من

شکست قلب عاشق من

دیگر در سینه قلبی ندارم من

مثل سنگی سرد وبی احساس شده ام

مرا به خاک بسپارید من مرده ام
 

  هجران

امروز پای ثانیه ها درد می کند

 آروم میگم دوستت دارم تا هیچ وقت از م خسته نشی

کاش می دانستیم زندگی کوتاست
کاش از ثانیه های زندگی لذت می بردیم
کاش قلبی رو برای شکستن انتخاب نمی کردیم
کاش همه را دوست داشتیم
کاش معنی صداقت را ما هم می فهمیدیم
کاش هیچ کودک فقیری دیگر خواب نان تازه وداغ را نمی دید
کاش دلهایمان دریایی می شد
کاش می فهمیدیم زندگی زیباست
و
لذت می بردیم تا نهایت
کاش میدانستیم که ما نمی دانیم فردا برایمان چه اتفاقی می افتد
کاش بهانه ای برای ناراحت کردن دلهای زخم خورده نبود
کاش...
کاش می دانستی انتظار دیدنت چه مجازاتی است ... شاید دیگر چشم براهم نمی گذاشتی.
کاش...
کاش...

یک بار خواب دیدن تو  به تمام عمر می ارزد 

چرا از مرگ می ترسید
چرا از مرگ می ترسید؟
چرااز این خواب جان آرام شیرین روی گردانید؟
چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید ؟
مپندارید بوم ناامیدی باز
به بام خاطر من می کند پرواز
مپندارید جام جانم از اندوه لبریز است
مگویید این سخن تلخ وغمانگیز است
مگر « می » ای چراغ نرم جان مستی نمی آرد ؟
مگر افیون افسونکار
نهال بیخودی را در زمین جان نمی کارد ؟
مگر این من پرستی ها و مستی ها
برای یک نفس آسودگی از رنج هستی نیست ؟
مگر دنبال آرامش نمی گردید ؟
چرا از مرگ می ترسید ؟
کجا آرامش از مرگ کس تواند دید ؟
می و افیون فریبی تیز بال و تند پروازند
اگر درمان اندوهند
خماری جانگزا دارند
نمی بخشند جان خسته را آرامش جاوید
خوش آن مستی که هشیاری نمی بیند
چرا از مرگ می ترسید؟
چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید ؟
بهشت جاودان آنجاست جهان آنجا و جان آنجاست
گرتن خواب ابد در بستر گلبوی مرگ مهربان ، آنجاست
سکوت جاودانی پاسدار شهر خاموشی آنجاست
همه ذرات هستی محو در رویای بی رنگ فراموشی ست
نه فریادی نه آهنگی نه آوایی
نه دیروزی نه امروزی نه فردایی
جهان آرام و جان آرام
زمان در خواب بی فرجام
خوش آن خوابی که بیداری نمی بیند
سر از بالین اندوه گران خویش بردارید
در این دوران که از آزادگی نام ونشانی نیست
در این دوران که هرجا
هرکه زر در ترازو زور در بازوست
جهان را دست این نامردم صد رنگ بسپارید
که کام از یکدیگر گیرند و خون یکدیگر ریزند
در این غوغا فرو مانند و غوغاها برانگیزند
سر از بالین اندوه گران خویش بردارید
همه بر آستان مرگ راحت سر فرو آرید
چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید؟
چرااز این خواب جان آرام شیرین روی گردانید؟
چرا از مرگ می ترسید؟
فریدون مشیری
(سنگ صبور)