یه میز خالی میزارم . یه رو میزی خوشگل `پهن میکنم . روش .

میرم و تمام شمعهامو از توی همه جای خونم جمع میکنم و میچینم روی میز ...

همه رووووو بزرگ . کوچیک . یه شاخه گل هم از توی  حیاط خونه میچینم .

 غنچه هست .

 ولی من دیگه از چیدن غنچه ها دلگیر نمیشم . دیگه از گل چیدن ناراحت نمیشم .

مگه نه اینکه تو غنچه بودی؟مگه نه اینکه هنوز میخواستی رشد کنی و بالا بری . ولی.....

خوب اشکامو پاک  میکنم و برمیگردم توی اتاقم . شمعها که آماده هست

گلم هم میزارم روی میزم . جلوی چشمم . حالا میخوام پروانه خودمو  بیارم .

میرم و قاب عکس قشنگتو از جلو آینه میارم و میزارم روی میز.

حالا . درست شد ... شمع و گل و پروانه  من ....

ولی اینجا یه چیزی از همه بیشتر نشون میده خودشو . اونم غم هست

غم این پروانه ... غم این سفر کرده .... غم نبودنش . ....

دیگه هر شب کارم این هست . از8 آذر شروع کردم و یه شمع میزارم تا صبح کنار عکست روشن باشه . آخه دیگه 8 دی نزدیکه .

روز تولدته داداشی . وقتی شبا میخوام بخوابم . نگام که به عکست میوفته . تا جایی که جون دارم برات فاتحه و صلوات میفرستم .

امیدوارم که به روح پاکت برسه . از خدا میخوام که پنجره ای از بهشت برات باز کنه . که بتونی همه جا رو ببینی ..............آمین

************************میخوام اقرار کنم که خر بودم *******************************

خیلی بی غیرتم نه؟

خیلی بی ...........

میدونم . الان که داری این نو شته ها رو میخونی پیش خودت میگی . وایییی باز شروع کردیی؟؟؟ . (( البته به جز دوستام ))

ولی این قصه غصه ماست . تمومی که نداره گلم . فقط یه وقتایی خیلی کم . از رنگش کم میشه . ولی بازم . بعد از همه این حرفا که بگذریم میرسیم به این که ما دیگه (( او ))نداریم . برام مهم نیست که توی این مدت چه حرفایی برام گفتن . همتون  گفتید . آخی  عاشقش بودی؟دوستش داشتی؟ آخه چرا اینجوری میکنی؟  پسر عمو که اینهمه رفتنش غصه نداره ....

راست میگی . تو راست میگی . هم تو که از دلسوزی اینحرفا رو میزنی . هم بقیه که از کینه و دشمنی میگن .

ولی  واقعا . رفتن رضا کبریتی بود که به همه احساس من که مثل یه انبار باروت بود و پر شده بود از تنهایی و غم و انزوا  چه کنم .... خورد بهم و داغونم کرد . من مرگ دوست خوب مامانم روم اثر گذاشت و از اینکه اینهمه سال با نداری زندگی کرد و با بی شوهری 5 تا بچه رو بزرگ کرد و آخر هم با سرطان خون مرد  ناراحتم کرد .  و 7 روز تموم مشکی پوشیدم . من مرگ پدر عروسمون که هنوز 4 تا بچه هنوز توی خونه داشت و یه زن بی زبون  و آخر هم با کلی بدهکاری  با  قلب مریضش از دنیا رفت . ناراحتم کرد . و 7 روز  به احترامش . مشکی پوشیدم و بعدش هم یادم رفت فقط ناراحت بودم وقتی یاد اون زن بی دست و پای مهربونش میوفتم . هنوز هم با گریه کردن حاج حانم .  ناراحت میشم .....

ولیییییییییی  رفتن رضا . رفتن ساده نبود . رضا از گوشت و خون من بود . فامیل من بود . جوووووووون بود و داغ جوون از هر داغی سنگین تره .

بعد از رضا هم خیلی ها رفتن . ( خدارو شکر از خانواده نزدیک  نبودن ))  15 تا مرگ توی یک سال داشتن . فامیل من . ولی هیچ کدوم به سنگینی  مرگ رضا نبود .یادم میاد همیشه وقتی باهاش حرف میزدم . . هر  وقت که میدیدمش . همیشه این امید رو داشتم که اگه الان کم میبینمش . ولی بالاخره میاد پیش خودمون . از فکر اینکه  منم تنها نمیشم اونوقت . بالاخره یه فامیل من هم اینجاست که وقتی دلم گرفت برم پیشش . دلم قیلی ویلی میرفت . اگه بگم . به اندازه داداشم دوسش داشتم دروغ گفتم . چون  الان  حس میکنم . واقعا از مهدی بیشتر دوسش  داشتم . خیلی بیشتر .چون . برادی رو بیشتر از داداشم بهم نشون داد . هر چند بازم میزارم پای گرفتاری و بی معرفتیش ..... من حتی نتونستم فیلمی که اینهمه برای دیدنش لحظه شماری میکردم (( فیلم مراسم )) رو ببینم . حتی فکر کردن و تجسم این صحنه ها میریزتم بهم ... نتونستم . فیلم اصلی پیش عمه بود و هر بار  خودش یه کم برام  میگفت و وقتی میدید . داغون میشم . بحث  رو عوض میکرد .. توی این یک سال بعد از رفتن رضا . خیلی چیزها دیدم که باورش برام سخت بود . ولی سنگین نبود . یک سال تموم . به ندرت فقط اگه مراسمی خاص بود لباس سیاهمو در آوردم . ... مو رنگ نمیکردم . فقط 2 بار ... حتی ابروهامم اگه به خاطر عروسی فامیل شوهرم نبود بر نمیداشتم . ولی هیچ کس نفهمید .  همه میگفتن که چی؟تو داری  خودتو از بین میبری واسه چی؟اونا نمی فهمیدم که نمیتونم . دست و دلم به کاری نمیره . یادم میاد من که عاشق غدا هستم . 4 شبانه روز فقط آب از گلوم پایین میرفت .... اونم به خاطر اینکه اشکم  زیاد بود و تشنم میکرد .... وایییییییییییییییی ولییییی غصه این نیست :: قصه غصه من همین نیستت که تو فکر میکنی....

میدونی  یه لحظه ازم دور نبود و نیست . حتی توی شادترین لحظه هام . .همه این فامیل میگفتن . شاد باش و بخند  خود رضا هم شاد بود و همیشه توی خنده و مهمونی . .. آره یادمه =======از ته دلم خوشحال میشدم . وقتی میومد خونمون و سر به سر هم میزاشتیم . به خدا خیلی با حیا بود . نه  مثل بقیه فامیل .... اینهمه . شوخی و خنده داشتیم یه بار اخمشو ندیدیم . یه بار ندیدم پشتم حرفی بزنه . وصله ای بهم بچسبونه . با ابنکه من اونروزا شوهر نداشتم

بعد از رفتنش . گفتم دیگه قدر همه فامیلمو میدونم . با هاشون مهربون تر میشم .  که وقتی رفتم . منم خاطره خوب از خودم بزارم . ولیییییی

با عموهام که نزدیک تر شدم . زناشون میگفتن . ااااا تو عمو تو به من ترجیح میدی . منو میخوای  چیکار ؟ .. میگفتم نه ....  شما هم برام عزیزید .. خانم اون یکی عموم که خدا بهش عمر بده . اینقدر دعا و نماز میخونه ولی ((  )) از  جلوی روش که نمیشد چیزی فهمید . ولی خبر از پشت سرم داشتم که چه قدر ناراحته از  بودن من .. یکی دیگه از عموهام   پروفسور هست . و استاد دانشگاه ایران و المان . دایم توی میتینگ و سفر . اصلا نمیشد ببینیش. ولی بازم میرفتم خونشون . عمه بزرگم که نرس بیمارستان بود و  اصلا وقت نداشت به خودش سر بزنه ولی حیوونی خیلی مهربونه و مهربونیش از جون و دل هست . از همه فامیلم داشتم یه عمه  کوچیک . که ای کاش اونم نداشتم ....... سنگ صبورم بود . از هر چیز کوچیکی که برام پیش میومد . باهاش مشورت میکردم و نظر میخواستم . بدون اینکه بدونم . ای دل غافل . عمه کیلویی چنده؟ اون داره از من حرف میکشه . میخواد از زندگی من سر در بیاره . هی دیدم / حرفام توی فامیل پخشه . میگفت اااااااا تو بازم واسه مامانت و خواهرت حرف زدی؟اونا هم رفتن و به همه گفتن . توی دلم  میگفتم ای خدا . خدا رو شکر که یه عمه خوب بهم دادی . قصه همین طور گذشت . روز به روز  .....

وقتی که رضا رفت .

 پیش خودم گفتم . من میشم جای رضا بچه زن عموم . که اینقدر غصه نخوره . همش فریانو میبردم خونشون . هر هفته باهاشون میرفتیم خونه رضا . بهشت زهرا . قطعه 224 ردیف دوم . نشونیش هم اون کانتر سبز هست که پایین پاشه . ((بعضی شبا اینگار روحم میره بازم اونجا ))آره . خودمو به این عموم و خونوادش خیلی نزدیک کردم . گفتم دیگه طاها داداشی من . دو تا دختر عموهام هم خواهرای من . مثل خواهر بودم براشون . وقتی دلشون برای رضا تنگ میشد . مینشستیم و از خاطراتش میگفتیم . منم هر وقت برای صدای رضا دلم تنگ میشد به طاها زنگ میزدم . ولییییییییییی افسوس که من فقط  یه طرف قضیه بودم . فقط یه طرف که خودم بودم میدیدم . نه اونهارو ./////

 از همه دوستام فاصله گرفتم . به جز پروانه .. ( فقط 2 بار دیدمش) دیگه به کسی زنگ نمیزدم . میخواستم خودم باشم و فامیلم .

اما افسوسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسس

بعد از اومدم به لندن . عمه آذرم که خیلی خدایی شده . زنگ زد بهم . و هی از خدا گفت و از ناکجا آباد گفت ...

 میگفت که هر کسی بهت بدی میکنه . بسپار به خدا . (( تو رو هم سپردم ))

میگفت . زودتر مسیرتو پیدا کن (( مگه گم کردم؟))

میگفت . من همیشه بهت زنگ میزنم . . تو دیگه قرص نخور (( که  من  فضولی کنم . سر  از کارت در بیارم))

میگفت / برات نامه میدم و جوک میفرستم . (( دروغگو ))

اما . شرط داره ؟؟؟؟؟ فقط به کسی نگو (( تو هم به کسی نگو . مثل من نباش )) من همیشه باهاتم . باشه :*(((((

منم که خر . ذوق مرگ بودم و زود باور

1 هفته نشد . با اون خبرای بد روبه رو شدممممممممممممممم. ای خدااااااااااا .

 از  همون عمه بود . اینهمه سال . هر چیزو ازم شنیده بود و میدونست  به همه گفته بود . آبروی منو توی فامیلم برد . از اینترنت و دوستام و ووووووووووووووووو

و اینجوری بود که دیگه  پشت دستمو داغ گذاشتم که کسی رو نداشته باشم و نه دیگه اعتماد کنم . روزی  هم دلم گرفت به روش امام علی که میرفت توی چاه درد دل میکرد . منم میام اینجا مینویسم . تا مثل الان خالی بشم

این فروغ هستم ::::.نه اون فروغی که توی ذهن کثیف عمه اش هست . من واقعا دارم به این نتیجه میرسم که وقتی عمه من بی دین و ایمان بود و بی قید خیلی با اعتماد تر بود . تا حالا که نماز اول وقتش ترک نمیشه

خدا رو شکر میکنم که رضا نیست . که اونهم . محبت منو نزاره پای نظر داشتنم . مثل داداشش

من همه فامیل و دوستامو دوست دارم . همه رو . چه فامیل خودم . چه فامیل شوهرمو . البته بعضیهاشونو نه :( و اینم اینجا میگم که شوهرمم دوست دارم ... هر چند که اونهم یه نا.... هست در زمان خودش . مثل آدمای دوروبر خودش . ولی باز هم به احترام خودم دوسش دارم . هیچ وقت هم فکر جدایی از اون به سرم نیست . ( لااقل تا ازدواج خواهرم) پس همه رو مثل داداشای خودم و خواهرای خودم دوست دارم . من نظری به کسی ندارم . و نداشتم . من آزادم . آزاد آزاد . ولی این دلیل بی قیدی نیست .من متاهل هستم . متعهد نیستم به کسی جز خدا . و این دلیل نمیشه  که به هر کسی گفتم سلام . یعنی (.... )من بالاخره شوهری دارم که هم زندگیمو به ...... کشیده و هم شناسنامه ام رو . پس به خاطر پسرم من( فروغ ) کشته میشه و یه مادر جاشو  میگیره .((مامان فروغ)) البته  اگه لیاقت داشته با شم .

 دیگه همه دنیام سه تا چیز هستن . 

 یاد رضا . .........

 مادرم که اول همه چیز هست و بیشتر از همیشه قدرشو میدونم... پسرم . و خواهرم

ولی  من تا دنیا دنیا هست و هستم . یاد رضا رو توی دلم حفظ میکنم .

   این نامه رو نوشتم برای همه دوستان و آشنایی که   دوست دارن منو بیشتر بشناسن

                                    یاد  یاران سفر کرده بخیر