دوست داشتن از عشق برتر است .

عشق یک جور جوشش کور است و پیوندی از سر نابینائی ،

 اما دوست داشتن پیوندی خود آگاه و از روی بصیرت روشن و زلال .

 عشق بیشتر از غریزه آب میخورد و هرچه از غریزه سر زند بی ارزش است

 و دوست داشتن از روح طلوع میکند و تا هرجا که یک روح ارتفاع دارد ، دوست داشتن نیز همگام با آن اوج میابد .

عشق در قالب دلها در شکل ها و رنگ های تقریبا مشابهی متجلی میشود و دارای صفات و حالات و مظاهر مشترکی است ،

اما دوست داشتن در هر روحی جلوه خاص خویش دارد و از روح رنگ میگیرد و چون روح ها برخلاف غریزه ها هر کدام رنگی و ارتفاعی و بعدی و طعمی و عطری ویژه خویش دارد ، می توان گفت که به شماره هر روحی ، دوست داشتنی هست .

عشق با شناسنامه بی ارطبات نیست و گذر فصل ها و عبور سالها بر آن اثر میگذارد ،

 اما دوست داشتن در ورای سن و زمان و مزاج زندگی میکند و بر آشیانه بلندش روز و روزگار را دستی نیست .

عشق در هر رنگی و سطحی ، با زیبائی محسوس ، در نهان یا آشکار ، رابطه دارد . چنانکه  " شوپنهاور" میگوید : (( شما بیست سال بر سن معشوقتان بیفزائید ، آنگاه تاثیر مستقیم آنرا بر روی احساستان مطالعه کنید ))!

اما دوست داشتن چنان در روح غرق است و گیج و جذب زیبائی های روح که زیبائی های محسوس را به گونه ای دیگر میبیند .

 عشق طوفانی و متلاطم و بوقلمون صفت است ،

 اما دوست داشتن آرام و استوار و پروقار و سرشار از نجابت .

 عشق با دوری و نزدیکی در نوسان است ، اگر دوری به طول بینجامد ضعیف میشود ، اگر تماس دوام یابد به ابتذال میکشد .و تنها با بیم و امید و تزلزل و اضطراب و (( دیدار و پرهیز )) ، زنده و نیرومند میماند .

 اما دوست داشتن با این حالت نا آشناست . دنیایش دنیای دیگریست .

  عشق جوششی یکجانبه است ،

 به معشوق نمی اندیشد که کیست ،

 یک خود جوشی ذاتی است ،

 و از این رو همیشه اشتباه میکند .

در انتخاب به سختی میلغزد و یا همواره یکجانبه میماند

 و گاه میان دو بیگانه ناهماهنگ ،

 عشقی جرقه میزند و چون در تاریکی است و یکدیگر را نمیبینند ،

پس از انفجار این صاعقه است که در پرتو روشنائی آن چهره یکدیگر را میتوانند دید

و در اینجاست که گاه پس از جرقه زدن عشق ، عاشق و معشوق که در چهره هم مینگرند ، احساس میکنند هم را نمیشناسند

 و بیگانگی و نا آشنائی پس از عشق – که درد کوچکی نیست – فراوان است .

اما دوست داشتن در روشنائی ریشه میبندد

و در زیر نور سبز میشود و رشد میکند

 و از این روست که همواره پس از آشنائی پدید میاید .

 و در حقیقت در آغاز دو روح خطوط آشنائی را در سیما و نگاه یکدیگر میخوانند ،

 و پس از ((آشنا شدن)) است که ((خودمانی)) میشوند 

 - دو روح ، نه دو نفر ، که ممکن است دو نفر با هم در عین رو در بایستی ها احساس خودمانی بودن کنند

و این حالت به قدری ظریف و فرار است که به سادگی از زیر دست احساس و فهم میگریزد -

  و سپس طعم خویشاوندی و بوی خویشاوندی

 و گرمای خویشاوندی از سخن و رفتار و کلام یکدیگر احساس میشود

 و از این منزل است که ناگهان ، خود بخود ، دو همسفر به چشم میبینند

 که به پهندشت بیکرانه مهربانی رسیده اند

و آسمان صاف و بی لک دوست داشتن

 بر بالای سرشان خیمه گسترده است

 و افقهای روشن و پاک و صمیمی (( ایمان)) در برابرشان باز میشود

و نسیمی نرم و لطیف  - همچون روح یک معبد متروک که در محراب پنهانی آن ،

 خیال راهبی بزرگ نقش بر زمین شده و زمزمه درد آلود نیایش مناره تنها و غریب آنرا به لرزه در میاورد

 – هر لحظه پیام الهان های تازه آسمانهای دیگر و سرزمین های دیگر و عطر گلهای مرموز وجانبخش بوستانهای دیگر را به همراه دارد

 و خود را ، به مهر و عشوه ای بازیگر و شیرین و شوخ ، هر لحظه ، بر سر و روی ایندو میزند .

عشق جنون است و جنون چیزی جز خرابی و پریشانی ((فهمیدن)) و ((اندیشیدن)) نیست .

 اما دوست داشتن در اوج معراجش  از سرحد عقل فراتر میرود و فهمیدن و اندیشیدن را نیز از زمین میکند و با خود به قله بلند اشراق میبرد .

عشق زیبائی های دلخواه را در معشوق میافریند

و دوست داشتن زیبائی های دلخواه را در دوست میبیند و میابد .

 عشق یک فریب بزرگ و قوی است

و دوست داشتن یک صداقت راستین و صمیمی ، بی انتها و مطلق .

عشق در دریا غرق شدن است

و دوست داشتن در دریا شنا کردن .

عشق بینائی را میگیرد

 و دوست داشتن میدهد .

عشق خشن است و شدید و در عین حال ناپایدار و نامطمئن

 و دوست داشتن لطیف است و نرم و در عین حال پایدار و سرشار از اطمینان .

عشق همواره با اشک آلوده است

 و دوست داشتن سراپا یقین است و شک ناپذیر .

از عشق هرچه بیشتر میشنویم سیرابتر میشویم

 و از دوست داشتن هر چه بیشتر ، تشنه تر .

عشق هرچه دیرتر میپاید کهنه تر میشود

 و دوست داشتن نو تر .

عشق نیروئیست در عاشق ، که او را به معشوق میکشاند ؛

 دوست داشتن جاذبه ایست در دوست ، که دوست را به دوست میبرد .

 عشق تملک معشوق است

و دوست داشتن تشنگی محو شدن در دوست .

عشق معشوق را مجهول و گمنام میخواهد تا در انحصار او بماند ، زیرا عشق جلوه ای از خود خواهی یا روح تاجرانه یا جانورانه آدمیست ، و چون خود به بدی خود آگاه است ، آنرا در دیگری که میبیند ؛ از او بیزار میشود و کینه برمیگیرد .(( قابل توجه بعضیها))

 اما دوست داشتن ، دوست را محبوب و عزیز میخواهد و میخواهد که همه دلها آنچه را او از دوست در خود دارد ، داشته باشند . که دوست داشتن جلوه ای از روح خدائی و فطرت اهورائی آدمیست و چون خود به قداست ماورائی خود بیناست ، آنرا در دیگری که میبیند ، دیگری را نیز دوست میدارد و با خود آشنا و خویشاوند میابد .

در عشق رقیب منفور است

 و در دوست داشتن است که (( هواداران کویش را چو جان خویشتن دارند )) .

 که حصد شاخصه عشق است چه ، عشق معشوق را طعمه خویش میبیند و همواره در اضطراب است که دیگری از چنگش برباید و اگر ربود ، با هردو دشمنی میورزد و معشوق نیز منفور میگردد

 و دوست داشتن ایمان است و ایمان یک روح مطلق است ، یک ابدیت بی مرز است ، از جنس این عالم نیست .

عشق ریسمان طبیعی است و سرکشان را به بند خویش در میاورد تا آنچه آنان ، بخود از طبیعت گرفته اند بدو باز پس دهند و آنچه را مرگ میستاند ، به حیله عشق ، بر جای نهند ، که عشق تاوان ده مرگ است .

 و دوست داشتن عشقی است که انسان ، دور از چشم طبیعت ، خود میافریند ، خود بدان میرسد ، خود آنرا ((انتخاب)) میکند .

عشق اسارت در دام غریزه است

و دوست داشتن آزادی از جبر مزاج .

عشق مامور تن است و دوست داشتن پیغمبر روح .

 عشق یک  (( اغفال ))  بزرگ و نیرومند است تا انسان به زندگی مشغول گردد و به روزمرگی – که طبیعت سخت آنرا دوست میدارد – سر گرم شود

و دوست داشتن زاده وحشت از غربت است و خود آگاهی ترس آور آدمی در این بیگانه بازار زشت و بیهوده .

عشق لذت جستن است

 و دوست داشتن پناه جستن .

 عشق غذاخوردن یک حریص گرسنه است

و دوست داشتن (( همزبانی در سرزمین بیگانه یافتن )) است ...

((( ..... )))