سلام

بالاخره من اومدم

خیلی با نوشته هاتون منو شرمنده کردید . خیلی

خیلی ممنونم

بالاخره انتظارم  تموم شد و برگشتم پیش خونواده

برگشتم ...........اما ..................

وقتی اومدم دیدم حال و هوای گذشته رو ندارم

دیدم که چقدر دلتنگم .

چقدر ......نمیدونم شاید یکسال بزرگتر شدم .

یکسال عاقل تر شدم

بیشتر به حرفها و طعنه ها و زخم زبونها فکر کردم . دیدم ای داد .خدا . بالای چی من این همه حرف شنیدم؟برای چی؟چون دوست دارم رابطه دوستانه با همه دوستام داشته باشم؟به خاطر همین من یه آدم ...شناخته شدم در نظرش؟

ولی خدا که خوب میدونه .و بنده  او هم میدونه که برای داشتن . و موندن  تو چقدر تلاش کردم ولی سبوی بشکسته و شراب ریختهههههههههههههههه

تو  به داشتن یاد من راضی هستی؟عیبی نداره .....

ولی من یه همدم میخوام . یه مونس میخوام . یه غم خوار میخوام . یه کسی که منو بفهمه ...اینقدر نگه تو ساده ای و زود گول میخوری .اینقدر نگه .........

خسته ام و دیوونه .امشب اومدم توی نت بعد از چندین شب دارم هذیون میگم . منو ببخش . ولی

بگذر ز من ای آشنا

چون از تو من دیگر گذشتم

هر کس در شب ستاره داشت

و شب ها مونس تنهائیش بود

ستاره من هم تو بودی

تو که تنها مونس تنهائیم بودی

کسی که تمام دلتنگیم را برایش باز گو می کردم

چه آسمانها وچه کهکشانهائی که به ستاره من حسادت می ورزیدند

شب دلتنگیم درست از آن زمان آغاز شد که تو رفتی

رفتی برای همیشه

رفتنت همانند خزانی زود هنگام بود بر بهار دلم

تمام غنچه های دلم در اوج ناباوری ریخت

ریخت و پر پر شد

گلبرگ هایش را جمع کردم و با همراه عطر یادت

در گوشه از طاقچه اتاقم گذاشتم

تا ترنم آن همیشه اتاقم را خوش بو کند

تا از بوی خوش او قناری ام آواز سر خواند

هنوز هم تنها بهانه آواز قناریم

بوی خوش تو در فضای دلم هست

اشک‌هائی که از رفتن تو از چشمم سرازیر شد

رو گوشه ای خلوت رفتم و ریختم

تا کسی ندونه که دردم چیه

ولی آخرش نشد

و مثل یک آتشفشان خاموش که روزی شعله اون

سر به آسمون می کشه از دلم بیرون ریخت

و چیزی رو که مدتها تو دلم نگه داشته بودم

و اون غم هجر تو بود همه فهمیدن

براستی نمی دونم

چرا همیشه سرنوشت گل پژمرده شدنه؟؟

چرا سونوشت پروانه سوختنه ؟؟

چرا سرنوشت برگ ریختن و افتادنه ؟؟

آیا واقعا باید سرنوشت آدم فراموش شدن باشه ؟؟!!

و سرنوشت دل هم همیشه باید شکست باشه؟

نمی دونم خدا چی باید بگم

شاید قسمت دل   من شکستن بود

می دونید

اون همیشه دوست داشت من بهترین باشم

دوست داشت که جوری باشم که بهم افتخار کنه

ولی همیشه طوری بود که اون باعث افتخار من بود

آخه اون بهترین بود

ولی دست روزگار بهترین رو ازم گرفت

روزگار کاری کرد که صدای قناریم دلگیر بشه

ولی چیزی که هست

و بارها و بارها گفتم اینه که

هنوز هم اون بهترینه

 شادزی و مهر افزون