سلام.

( چندکلمه خودمونی)

میگم به من یکی نیومده که سایت دار باشم . ول کردم هر چی دات کامه.و اومدم که در خدمت پارسی بلاگ بمونم .والله هیچی از یه سایت کم نداره . فقط منه بد بدخت توی این یه سال کلی پیاده شدم برای دو تا سایتی که ( هیچی ) بهر حال خر ما از کره گی دم نداشت . من موندم توی پارسی بلاگ . قربونتون برم که همش سراغم میگرفتید

و در ضمن تسلیت میگم تاسوعا و عاشورا را به همه مسلمانان

مشکی رنگ عشقه

این نامه را برای تو می نویسم

 هرچند می دانم هرگز به دستت نمی رسد

 و نمی خوانی اش .

می نویسم تا درد نبودنت را با من شریک شوی.

انتظار کهنه ام را بفهمی

 و شاید دیگر به تنهاییم نخندی.

 می نویسم که مرا ببخشی.

 مرا ببخشی که مهربانیت را با غرورم نادیده گرفتم

 و خواستنت را با لجاجت هایم به  تمسخر گرفتم . ببخشی که هرچه کردم نه از روی کینه   

 و دشمنی که از عشق بود .

 عشق تو چشمانم را کور کرد

 انقدر که دیگر خود را ندیدم.

 انقدر که فراموش کردم

من نیز انسانم و حق زیستن دارم.

 عشق تو با وحشتی گریزان عجین بود.

 تمام لحظه های دوست داشتنم

 به ترس رفتن تو گره خورده بود،

 به ترس از دست دادنت،

ترس نخواستنت.

تمام لحظه های با تو بودنم به رشکی عظیم امیخته بود .

 حسادت به انکه این هرم بوسه ها،

 این نوازش ها دستها به او تعلق خواهد داشت.

 مرا ببخش که در بودن با تو خود را فراموش کردم.

انقدر "تو" شدم که احساس تنهایی کردی

و گریختی.

 پوسیده طناب حضورت را من تبر زدم

چراکه نخواستم در واپسین لحظه

 غرورم را به عزا بنشینم.

چراکه تحمل نداشتم خود به من بگویی

که نمی خواهمت

 و چه خوب می دیدم که دیگر نمی خواهیم.

رفتی و در عزای رفتنت تمام روزها را   مات بودم .

بیهوده تمام خطوط درهم فنجان های قهوه را

 به امدنت تعبیر کردم

و تکخال های ورق را نشان بازگشتت دانستم.

ندانستم که تمام فال ها دروغ می گویند

 و معجزه ای نخواهد بود.

 و اینک از گوشه دلم ندا می اید

 که به دیگری تعلق یافته ای