ما امروزه خانه هاي بزرگتر اما خانواده هاي کوچکتر داريم؛ راحتي بيشتر اما زمان کمتر...
بدون ملاحظه ايام را مي گذرانيم، خيلي کم مي خنديم، خيلي تند رانندگي مي کنيم، خيلي زود عصباني مي شويم، تا ديروقت بيدار مي مانيم، خيلي خسته از خواب برمي خيزيم، خيلي کم مطالعه مي کنيم، اغلب اوقات تلويزيون نگاه مي کنيم و خيلي بندرت دعا مي کنيم...
ما تا ماه رفته و برگشته ايم اما قادر نيستيم براي ملاقات همسايه جديدمان از يک سوي خيابان به آن سو برويم...

زندگي ساختن را ياد گرفته ايم اما نه زندگي کردن را ؛ تنها به زندگي سالهاي عمر را افزوده ايم و نه زندگي را به سالهاي عمرمان...
اگر شما آنقدر گرفتاريد که وقت نداريد اين پيغام را براي کسانيکه دوست داريد بفرستيد، و به خودتان مي گوييد که ”يکي از اين روزها“ آنرا خواهم فرستاد، فقط فکر کنيد ... ”يکي از اين روزها“ ممکن است شما اينجا نباشيد که آنرا بفرستيد

يك دوست عزيز ..............

ممنونم از يادآوريت .........

ولي ...........................

كاش اينقدر شجاعت داشتي كه با اغسم مستعار با من حرف نميزدي و برام لااقل توي خصوصي ها ايميل آدرس ميزاشتي ....

تو فكر ميكني . با اين حرفهايي كه نوشتي چيزي رو ثابت كردي؟

نه دوست عزيز . به خدا قسم قطره اي از اشكمو كمرنگ تر نكرد ..........

اينم بدون . من از عدل خدا گله ندارم ...

و اينم بدون . خوبه كه توي دنييا اشكي پاك كنيم . تا از اين كارها كنيم . به ظاهر دوست من!

منتظر آدرسي . ايميلي ازتون هستم

افسوس و صد افسوس که ديگر رنگي نمانده بر رخ آن ديوار، سپيدهايش رنگ باخته به سياهي، سست، پاهايش، سرد، تنش، تنها مانده در گوشه ي آن اطاق آبي، نگران به فکر فردايي که گاه بي گاه آيد پايين ناخودآگاه ريزد بر سر آن مردمان بي گناه که هيچشان بود در کار آن ديوار. سخت گذشت آن روزگاران بر آن ديوار که سرانجام يک روز سرد زمستان با تمام خاطراتش آرام فرو ريخت اما شادمان از اين بود که تنها بر خويشتن ريخت نه بر سر آن آدمک ها.

عشق ديوانگيست، ~ که هرگز توجيه ندارد ... :*

بيادآور ...~
آن روزهاي خوش را
که بر من نامي تازه نهادي
و من با اين نام بر خود باليدم
و اينک...~
خود را با آن چه عجين مي دانم

بيادآور ...~
آن روزهاي شيرين را~
که نمي دانستي ياسمني کدام رنگ است !
و من به تو آموختم
و تو چه خوب ياد گرفتي
و چه عاشقانه مرا به آن رنگ آفريدي
اي آفريدگار من ...~

بياد آور ...~
آن روزي را که برايت ننوشتم ... براي جز تو نوشتم
و تو سوختي ...
هنوز سوزش اشک را بر گونه هايم حس مي کنم
من دل تو را شکسته بودم

بياد آور ...~
آن روزي را که خواستم با غير تو باشم
و تو چه خشمگينانه با من سخن گفتي ... و مرا بازخواست کردي ...~
و دل کوچک من از اينهمه خوشبختي و احساسات داغ تو متحير از تعصب زنانه ات که آن را تجربه نکرده بودم
در سينه مي کوبيد و با خود مي گفت :
اين همان عشقي ست
که سالها ورودش را به انتظار نشسته بودم~
و از همان لحظه ي ناب
با خود سوگند خوردم~
که وجودم تنها در تسخير تو باشد و بس~
تا ابد ...~
هر چند که نمي دانم تو هنوز پايبندي يا نه ؟~