تن تو نازک و نرمه، مثه برگ
تن من جون ميده پرپربزنه زير تگرگ
دست باد پر ميده برگو تو هوا
اما من موندنيم تا برسه دستاي مرگ
نفسم اين خاکه
خون گرمم پاکه
من از تبار پاک آريايي
قشنگ ترين قصيده رهايي
هواي عشق تازه نيست تو رگهام
تن نميدم به رنگ کهربايي
نفسم اين خاکه
خون گرمم پاکه
واسه رفتن ديگه ديره
تن من اينجا اسيره
خاک اينجا چه عزيزه
عاشق قديمي پيره
نفسم اين خاکه
خون گرمم پاکه ~

وقتي که ، دستاي باد ، قفس مرغ گرفتارو شکست ، شوق پروازو نداشت
وقتي که چلچله ها ، خبر فصل بهارو مي دادن ، عشق آوازو نداشت
ديگه آسمون براش ، فرقي با قفس نداشت
واسه پرواز بلند ، تو پرش هوس نداشت
شوق پرواز ، توي ابرا ، سوي جنگلاي دور
ديگه رفته از خيال اون پرنده صبور
اما لحظه اي رسيد ، لحظه پريدن و رها شدن ، ميون بيم و اميد
لحظه اي که پنجره ، بغض ديوارو شکست
نقش آسمون صاف ، ميون چشاش نشست
مرغ خسته پر کشيد و افق روشنو ديد
تو هواي تازه دشت ، به ستاره ها رسيد
لحظه اي پاک و بزرگ ، دل به دريا زد و رفت
با يه پرواز بلند تن به صحرا زد و رفت

سلام يگانه جان اميدوارم توايران خوشبگذره

واينكه موقع رفتن با خاطرات زيبا ازاين جابري موفقباشي

دست من گير که اين دست همانست که من