براند ز انجمنم گر جفاى اهرمنى‏

خوشم كه انجمنى هست و مهر انجمنى‏

خجسته انجمنا برگزيده فرزندا

تويى كه شعر تو شيدا كند بسا چومنى‏

اگر به نام تو نازد هرات نيست شگفت‏

چه غم ز ناز كشيدن ز نازنين سخنى‏

هرات گرچه بود ما من ستوده زنان‏

نپروراند به دامن چو تو ستوده زنى‏

ميان رابعه و تو تفاوتى نبود

خداى عشق دميده دو روح در بدنى‏

نديده‏ام كه بُرَد باده كهن غم‏دل‏

وليك باده شعرت بُرَد غم كهنى‏

قياس شعر تو با شعر مدعى كردن‏

قياس كردن بتگر بود به بت‏شكنى‏

كسى كه سير كند بوستان طبع ترا

نه سوى نارون بنگرد نه بر سمنى‏

اگر تو شعر نگويى بما كه گويد شعر

و گر تو نغمه نخوانى كجاست نغمه‏زنى‏

دلير باش و به امساك مگذران و بگوى‏

فرشته را چه زيان از عناد اهرمنى‏

مرا كه بر لب بام آفتاب عمر رسيد

نه مرگ ميكشدم نه عذاب زيستنى‏

زمانه با تو بسازاد اگر نساخت بمن‏

زمانه را نبود گرچه رسم ساختنى‏

تو زيركانه زى و از خدا تمنا كن‏

«فراغتى و كتابى و گوشه چمنى