آنگاه خورشيد سرد شد
و بركت از زمينها رفت
و خاك مردگانش را زان پس به خود نپذيرفت
و راه ها ادامه خود را در تيرگي رها كردند
ديگر كسي به عشق نينديشيد
و هيچ كس ديگر به هيچ چيز نينديشيد
در غارهاي تنهايي بيهودگي به دنيا آمد
خورشيد مرده بود
و فردا در ذهن كودكان
مفهوم گنگ گم شده اي داشت
گروه ساقط مردم
دلمرده و تكيده و مبهوت
در زير بار شوم جسدهاشان
از غربتي به غربت ديگر ميرفتند
و ميل دردناك جنايت
در دستهايشان متورم ميشد
خورشيد مرده بود
و هيچ كس نميدانست
كه نام آن كبوتر غمگين
كز قلبها گريخته ايمان است...