زير ِ خاکستر ِ دهنم باقي ست
آتشي سرکش و سوزنده هنوز
يادگاري است ز عشقي سوازن
که بود گرم و فروزنده هنوز
عشقي ان گونه که بنيان مرا
سوخت از ريشه و خاکستر کرد
غرق در حيرتم از اينکه چرا
مانده ام زنده هنوز
گاهگاهي که دلم مي گيـــرد
پيش خود مي گويم
آن که جانم را سوخت
ياد مي آرد از اين بنده هنوز
سخت جاني را بين
که نمردم ار هجر
مرگ صد بار به از
بي تو بودن باشد
گفتم از عشق تو من خواهم مرد
چون نمـــردم من
پيش ِ چشمان ِ تو شرمنده مــنم