;
;
;
;
هيچ وقت، بهار به اين سردي نبوده،
هيچ وقت، روزها اينقدر تاريک نبودهاند،
و من از اين سرما مدام ميلرزم،
و تو ميپنداري که از گرما به ستوه آمدهام،
زيرا تمام آنچه ميبيني قطرات عرق روي پيشانيم است،
و نميداني که اين عرق از فکرهاييست که يک لحظه هم مرا آرام نميگذارند،
و همين عرق است که قطره قطره جمع ميشود،
و دريايي ميشود تا چشمانم تا ابد در آن غرق شوند،
و تو در شگفتي که چرا من چيزي نميبينم،
و من در شگفتم چون ميدانم هنوز چيزي جايي هست که آنگونه نيست که بايد باشد،
و تو تلاش ميکني حرفهاي مرا بفهمي، هر چند که ميداني بيهوده است،
و من تلاش ميکنم بفهمم چرا اينقدر همه چيز سرد است، هر چند که ميدانم بيهوده است،
و تو غافل از آني که هرگز نخواهي فهميد من چه ميگويم، مگر يک لحظه بخواهي که جاي من باشي،
و من غافل از آنم که اين سرما از درون من به بيرون ميتراود،
و من هنوز زير اين فشار شبهايم را به صبح ميآورم،
با همان وضعي که آخرين قطرۀ داخل قطرهچکان تقلّا ميکند در مقابل تو که قطرهچکان را ميفشاري پايداري کند و به بيرون پرتاب نشود،
و نميدانم که کي مجبور به تسليم و روبرويي با حقيقت ميشوم، اگر حقيقتي موجود باشد،
پس به من نخند، اگر ميبيني هنوز هم ابلهانه خود را به سوراخ دهانۀ قطرهچکان چسباندهام و عرق ميريزم تا پابرجا بمانم
;
;
;
;
~