رد انگشتانت را بر ديوار گلين باغ ديدم.. ! گلي از شاخه جدا گشته بود .. دانستم که از کوچه باغ دلم گذر کرده اي! و آب تنگ بلورين ماهي دلم تازه گشته بود.. ! و نور شفاف وجودت بر آن تابيده بود.!

که با آمدنت کاکلي سپيد انديشه را در کوچه باغ خاطراتم با تو رها ساختم..! ولي او هرگز پر نکشيد ..! و نرفت ..! و بر بلند ترين شاخه بودن نشت.. ! تا که دوباره بيايي . … !