اين بار نيز منم .. مردي که در پشت پنجره غبار گرفته کلامش نشسته است و بر روي آن نوشته است ببار باران ببار از صداقت گفتاري که در تو جاري است.... چه خوب يادم هست که گفتي ميايي .. و من چه بيتابانه ثانيه هاي شب را تنفس کردم ...! انگار که دگر بار به زيستني دوباره مرا خوانده اند ....! مرا به گفتاري تازه تر ... به واژه ايي که هيچ گاه در هيچ محفلي خوانده نشده است ..!. و من اينک براي تو ميگويم .. که چه ثانيه هايي را با ياد تو تنفس کرده ام.. که بيايي و براي هميشه بيايي ... روزي که نباشي روز مرگ من است ....! و مرگ من ...! عجب تماشايي است ........~