.... من از تبار ستاره و شبنم و شکوفه نبوده ام ليک با تو زيبا زيسته ام.
و با نام تو که نام شادي بخش تو بر قلب ويرانه ام حک شده است. نميداني چه احساس خوش روزي و نيکي را در خود تداعي کرده ام.
تو مرا يارو شفيقي . تو مرا مونس و همدم . که در آن زمانهايي که گرد غم بر چهره تکيده ام رد غم نهاده بود. تو .... تو مرا از خود رها کرده و چراغ زندگي دوباره اي را در من . در کلبه ويران من افشان نمودي!
شايد براي ماندن. براي نوشتن . براي انديشيدن و وفا به عهدم اين دستان صميمي و گرم تو باشد که در پشت پنجه هايم که مي نويسند حس خواهم کرد. و دستانت را به مهر خواهم فشرد.
و در ان زمان که دستان من خسته و تکيده گشته از خستگي روزگار و از غبار قصه خاطرات اين دستان تو باشد که در دستان من قدرت نوشتن خواهد داد!
هيچ قلبي مرا نمي طپد جزء قلب تو ... !
هيچ انديشه اي مرا تا سحر بيدار نميدارد جزء انديشيدن به تو...! ~