چه اندازه سخت است زماني كه لحظه ديدار را انتظار مي كشي ...
زماني كه تپيدنهاي دلت به نهايت وجود مي رسد ،
تا جايي كه ديگر هيچكداميك از صداهاي اطراف را نمي شنوي ،
زماني كه چشمانت در تب باريدن دلتنگيهايش مي سوزد ،
زماني كه دنيا را از پشت چشمان غرق در حلقه اشك ، تار مي بيني ،
زماني كه گذران ساعت دست بر گلويت مي گذارد و با هر ثانيه آن را بيشتر فشار مي دهد ،
زماني كه هق هقي بلند تنها بايد تا كه آرام شوي ،
زماني كه دستانت آرام ندارد ، با تمام وجود مي لرزي ....حتي قلبت !
و چه اندازه نفس گير است ....
آن زمان كه صدايي آرام و لطيف ....رويا گونه ،
نامت را صدا مي زند ،
بر مي گردي ....~