شب است . ساكت و آرام به مهتاب شب روشن نگاه مي كنم. حتي تپش ثانيه ها را در وجودم حس نمي كنم . و لحظه اي نيست كه با ياد تو آرام نگيرم.

تو را دوست دارم. اين را بارها گفته ام . نه؟

و مثل اينكه به تو تا پاي جان انس گرفته ام و اين عادت نيست. دوستي و مهر است . نه؟

چه روزي مي تواند غمگين تر از روزي باشد كه نگاهت را از من دريغ كني. چيزي زيباتر از عشق و جاودانه تر از دوستي در اين دنيا وجود ندارد. قلبهايمان براي هم مي تپد. اما زبان از گفتن اين همه حقيقت سر باز مي زند.

مهربانم تو بگو:

بعد از تو از كدام دريچه

آسمان را به تماشا بنشينم

و با كدام واژه عشق را معنا كنم

بي تو

همه ي فصلها خاكستري

و همه ي ستاره ها خاموشند

كيفر شكستن دل من چند جاده غربت

و چند آسمان تنهايي است

باور كن

من هنوز هم

به قداست چشمان تو ايمان دارم.

براي او كه وسعت قلبش به اندازه ي تمام عاشقانه هاي روي زمين است